《三竹》根据真实故事改编，讲述了七个正处于少年时期的学生为了逃离三竹这个乡下，不惜以身试法吸食毒品。他们的老师并没有放弃他们，反而教导他们，并给他们机会让他们证明自己的存在价值和生命意义。
----------------------------------------------
ท่ามกลางปัญหายาเสพติดที่แพร่ระบาดอย่างหนักไปทั่วทุกท้องที่ของประเทศ รวมถึงชุมชนเล็ก ๆ อย่างอำเภอสามชุก เด็กนักเรียน 7 คน ที่ชีวิตกำลังอยู่ในวัยสดใส สนุกสนาน มีความฝันและความรัก แต่วันนี้พวกเขาต่างต้องเผชิญกับปัญหา โดยแต่ละคนไม่สามารถหาทางออกได้ ด้วยความรู้เท่าไม่ถึงการณ์ พวกเขากำลังตกนรกทั้งเป็นด้วยการถลำลึกไปกับวังวนของยาเสพติด สังคมรุมประณามเด็กที่กำลังหลงทาง ครูธรรมดาคนหนึ่งกล้าที่จะลุกขึ้นประกาศกับสังคมว่าเด็กทั้ง 7 เป็นเพียงเหยื่อของความเสื่อมในสังคมเท่านั้น ครูผู้นี้ได้ ต่อสู้เคียงข้าง และพยายามเข้าถึงปัญหาของเด็กแต่ละคน ด้วยความเชื่อมั่นว่าจะนำพาเด็กทั้ง 7 คนลุกขึ้นยืนได้ใหม่อีกครั้ง
นี่ คือการตีแผ่เรื่องจริงในซอกมุมเล็ก ๆ มุมหนึ่งในสังคมไทย ของครูกับลูกศิษย์อีก 7 คน ที่ปลุกกระแสชุมชนให้ลุกฮือขึ้นมาต่อสู้กับปัญหายาเสพติดอย่างจริงจัง เนื่องจากพิษภัยของมันนั้นมหาศาลนัก นอกจากทำให้ผู้เสพได้รับความทุกข์ทรมานแล้ว ยังเป็นที่มาของการก่ออาชญากรรมขั้นรุนแรงด้วย
北野武的故事，主角却是深见千三郎。堆砌了太多表演段落，看不出什么导演技巧，但get到了大泉洋。
虽说拍在世名人的传记片难免有美化之嫌，但本片以初出道时与师父深刻的羁绊为基础，讲述了北野武一贯坚持自我的渊源，颇具说服力。
其实看到最后还是挺感动的。虽然故事非常传统，甚至老套，但是大泉洋和铃木保奈美演得都好，就真的像是师父和师娘一样亲切。看到最后又差点破防了。不要讨好观众，不要扮丑。我记住了。
作为师徒情谊的剧情片勉强凑合能看，但作为北野武的传记片则完全失真，在片中你看不到小武这个角色身上任何的复杂性，也不会觉得他和银幕外的那位鬼才大叔是同一个人，此外叙事重点的摇摆，流于表面且投机的时代唏嘘和无节制的煽情也进一步拉低了整体的水准，所以这片再次告诉我们，很多时候拍传记片不如拍纪录片！
中规中矩很套路很普通，只有接电话得知师傅自杀和最后的长镜头稍微高于影片平均水平。
最后大永独自对战John那段能再丰富些就好了，John安了假头盔诱敌，应该不会想不到对手也有策略吧
无论爆多少句粗口，这片子还是太甜了点，如此桀骜不驯的北野武怎么能变成一个传授奋斗鸡汤，传播正积极能量的正人君子呢？再说了，这明明应该是一部关于北野武的传记，怎么就变成《师父》了呢？再再说了，为什么现在的北野武不找本尊来演，效果差得绝非一星半点，扫墓那场和最后《鸟人》似的剧院长镜头泪不泪目就差在这一点，实在可惜呀。即便如此，还是打动了我，牛逼的人一定有比电影更牛逼的经历和故事。
“光学春田对鸡苗毛铳，优势在我。”这几个GIJoe绝逼日常打治安战打傻了，硬是和PVA狙神玩拼枪。
还不错。细节虽然有可以商榷的地方，但是整体还可以，能把小事写好，把小人物写大。章宇确实有那个意思。
90分钟是舒适的观影时间。感人！张宇不错，
也许浅草的小子有两个，一个是走不出去的师傅，一个是回不来的徒弟。
为国师贡献6元。中途美狙击手开坦克打机关枪的操作我是不太懂。国师前面的操作都不错，但是跟《悬崖之上》一个问题，就是后半段摧枯拉朽，要么是班长继承人开挂一般一个人干掉所有敌人还完成任务，要么是于和伟大杀四方……前面人的牺牲看起来就那么轻易了。
在这个如此无聊的春节档以及只求激起爱国情绪不在意真实性和作品质量的影视环境下显得如此难能可贵
章宇真是个不错的演员，听着这贵州话（分不清西南官话，章宇是贵州人吧）还是挺亲切的。能在这么简单的几个场景下拍得这么有故事感，真是很厉害了。
没想到我看一个动作片能哭两回。还有就是，珍！惜！和！平！
原本想一部拍北野武的电影居然不是限制级那得多没意思，但其实浅草小子时期的北野武就是如此温情励志，好像红白歌会现场幽暗灯光下那一曲小调，怀旧而伤感。柳乐优弥模仿的惟妙惟肖，但多希望最后那一组镜头导演本尊可以现身。
这种题材一定要含着笑流眼泪才行，差了那么一点意思。男人的野望是小杯盛不下的酒，倒着倒着就溢到外边去了，可酒不会忘记最早接纳自己的杯子。
前半段确实相当不错，拍出了武侠小说高手较量的感觉；然而班长牺牲后的剧情就抗美神剧化了……
什么叫物哀？真实和表演的穿插，将喜剧的悲伤内核温柔又血淋淋的展示，最后北野武的背影根本控制不住的流眼泪，太好看了
其实看到最后还是挺感动的。虽然故事非常传统，甚至老套，但是大泉洋和铃木保奈美演得都好，就真的像是师父和师娘一样亲切。看到最后又差点破防了。不要讨好观众，不要扮丑。我记住了。
Copyright © 2015-2023 All Rights Reserved
